คำสุภาพ เดิมเป็นคำที่คิดขึ้นเพื่อเลี่ยงคำหยาบ คำที่ไม่สมควรใช้กราบบังคมทูลพระมหากษัตริย์. ปัจจุบันคำสุภาพ หมายถึง คำที่ไม่หยาบคาย เหมาะสมใช้กับบุคคลทั่วไปหรือตามฐานะของบุคคล ตัวอย่างคำสุภาพตามตำราหลักภาษาไทยของพระยาอุปกิตศิลปสาร คำที่มีคำว่า อ้าย อี ขี้ เยี่ยว ประสมอยู่ ให้เปลี่ยนเป็นคำสุภาพ เช่น อีกาเป็นกาหรือนกกา อีเลิ้งเป็นนางเลิ้ง มีดอีโต้เป็นมีดโต้ หอยอีรมเป็นหอยนางรม ขนมขี้หนูเป็นขนมทราย ขี้กลากเป็นโรคกลาก ขี้เรื้อนเป็นโรคเรื้อน ดอกสลิดเป็นดอกขจร ปลาช่อนเป็นปลาหาง ปลาสลิดเป็นปลาใบไม้ ไข่เยี่ยวม้าเป็นไข่สำเภา กล้วยไข่เป็นกล้วยกระหรือกล้วยเปลือกบาง ผักบุ้งเป็นผักทอดยอด
คำสุภาพเหล่านี้บางคำยังใช้อยู่ เช่น หอยนางรม ตลาดนางเลิ้ง ดอกขจร. แต่บางคำนิยมใช้ทั้งคำสุภาพและคำเดิม เช่น อีกาหรือนกกา ขนมขี้หนูหรือขนมทราย. บางคำนิยมใช้คำเดิม เช่น ปลาช่อน ปลาสลิด ไข่เยี่ยวม้า กล้วยไข่ ผักบุ้ง
ลักษณะของคำสุภาพ
- ไม่เป็นคำหยาบ
- ไม่เป็นคำที่ได้ยินแล้วไม่น่าฟัง ไม่เป็นคำกระด้าง
- ไม่เป็นคำที่สั้นหรือห้วนไป
- เป็นคำที่พูดผวนแล้วไม่หยาบ
- เป็นคำที่ไม่นิยมเปรียบกับของหยาบ
- เป็นคำที่ยืมมาจากภาษาบาลี สันสกฤต และเขมน
ตัวอย่าง เช่น
สามัญ | คำสุภาพ |
หมู | สุกร |
หมา
|
สุนัข
|
แมว
|
วิฬาร์
|
วัว
|
โค
|
ควาย
|
กระบือ
|
ลิง
|
วานร
|
ขี้ควาย
|
มูลกระบือ
|
ช้างสีดอ
|
ช้างนรการ
|
ช้างแม่แปรก
|
ช้างแม่หนัก
|
อีเก้ง
|
นางเก้ง
|
อีเห็น
|
นางเห็น
|
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น