ชนิดและหน้าที่ของคำในภาษาไทย

ชนิดและหน้าที่ของคำในภาษาไทย

1.คำนาม

  คือ คำที่เราใช้เรียกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ และสถานที่ รวมทั้งสิ่งมีชีวิต และไม่มีชีวิต เช่น ทหาร นักเรียน นักเรียน โรงเรียน กระเป๋า ลิง เป็นต้น

หน้าที่ของคำนาม

- ทำหน้าที่เป็นประธานของประโยค

 เช่น   ประกอบชอบอ่า นหนังสือ

          ตำรวจจับผู้ร้าย

- ทำหน้าที่เป็นกรรมของประโยค

 เช่น   วารีอ่านจดหมาย

          พ่อตีสุนัข

2.คำสรรพนาม

     คือ คำที่ใช้แทนคำนาม ในประโยคสื่อสารใช้คำนามเพื่อไม่ต้องกล่าวคำนามซ้ำๆ

ชนิดของคำสรรพนาม

- ใช้แทนผู้พูด เช่น ฉัน ข้าพเจ้า ผม

- ใช้แทนผู้ฟัง เช่น คุณ เธอ ท่าน

- ใช้แทนผู้ที่กล่าวถึง เช่น เขา ท่าน

หน้าที่ของคำสรรพนาม

- เป็นประธานของประโยค

  เช่น   เขาไปโรงเรียน

- บ้านเป็นกรรมของประโยค

  เช่น   ครูจะตีเธอถ้าเธอไม่ทำการ

3.คำกริยา

     

     คือ คำที่แสดงอาการ หรือการกระทำของคำนามและคำสรรพนามในประโยค

หน้าที่ของคำกริยา

- ทำหน้าที่เป็นตัวแสดงในภาคแสดงของประโยค

  เช่น   ขนมวางอยู่บนต๊ะ

           นักเรียนอ่านหนังสือทุกวัน

           คุณแม่ทำอาหาร

           ฉันเดินไปโรงเรียน

4.คำวิเศษณ์

     คำที่ใช้ประกอบหรือขยายคำอื่น ได้แก่ คำนาม คำสรรพนาม คำกริยา หรือคำวิเศษณ์ด้วยกันเอง ให้มีความหมายชัดเจนยิ่งขึ้น

หน้าที่ของคำวิเศษณ์

- ทำหน้าที่ขยายคำนาม

  เช่น  คนอ้วนกินจุ

         อ้วน เป็นคำวิเศษณ์ ขยายคำนาม คน

- ทำหน้าที่ขยายคำสรรพนาม

  เช่น  เราทั้งหมดช่วยกันทำงานให้เรียบร้อย

          ทั้งหมด เป็นคำวิเศษณ์ ขยายคำสรรพนาม เรา

- ทำหน้าที่ขายคำกริยา

  เช่น   คนแก่เดินช้า 

          ช้า เป็นคำวิเศษณ์ ขยายคำกริยา เดิน

5.คำบุพบท

     คือ คำที่เชื่อมคำหรือกลุ่มคำให้สัมพันธ์กันและเมื่อเชื่อมแล้วทำให้ทราบว่า คำ หรือกลุ่มคำที่เชื่อมกันนั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างไร ได้แก่ ใน แก่ จน ของ ด้วย โดย เป็นต้น

หน้าที่ในการแสดงความสัมพันธ์ของคำบุพบท

- แสดงความสัมพันธ์เกี่ยวกับสถานที่ เช่น คนในเมือง

- แสดงความสัมพันธ์เกี่ยวกับเวลา เช่น เขาเปิดไฟจนสว่าง

- แสดงความสัมพันธ์เกี่ยวกับการเป็นเจ้าของ เช่น แหวนวงนี้เป็นของฉัน

- แสดงความสัมพันธ์เกี่ยวกับเจตนาหรือสิ่งที่มุ่งหวัง เช่น เขาทำเพื่อลูก

- แสดงความสัมพันธ์เกี่ยวกับอาการ เช่น เราเดินไปตามถนน

6.คำสันธาน

     คือ คำที่ทำหน้าที่เชื่อมคำกับคำ ประโยคกับประโยค ข้อความกับข้อความ เพื่อแสดงความคล้อยตาม ความขัดแย้งเหตุผล หรือเชื่อมความให้สละสลวย

หน้าที่ของคำสันธาน

- เชื่อมคำกับคำ เช่น ผักกาดและหัวหอมเป็นพืชสวนครัว

- เชื่อมข้อความกับข้อความ เช่น การส่งเสียงดังในห้องสมุดเป็นการกระทำที่ไม่ดีรบกวนผู้อื่นเพราะฉะนั้นจึงต้องมีกฎห้ามส่งเสียงดังติดประกาศไว้

- เชื่อมประโยคกับประโยค เช่น พี่เป็นคนขยันแต่น้องเกียจคร้านมาก

- เชื่อมความให้สละสลวย เช่น คนเราก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้างเป็นธรรมดา

- เชื่อมใจความที่คล้อยตามกัน ได้แก่คำว่า กับ , และ , ทั้ง…และ ,ทั้ง…ก็ , ครั้น…จึง , พอ…ก็ ฯลฯ

  เช่น  ภราดรและแทมมี่เป็นนักกีฬาที่มีความสามารถ

- เชื่อมใจความที่เป็นเหตุเป็นผลกัน ได้แก่คำว่า จึง , ครั้น…จึง , พอ…ก็ ฯลฯ

  เช่น  พอเขากล่าวปาฐกถาทุกคนก็ตั้งใจฟัง

- เชื่อมใจความที่ขัดแย้งกัน ได้แก่คำว่า แต่ , ถึง…ก็ , กว่า…ก็ , แต่ทว่า , แม้…ก็ ฯลฯ

  เช่น  สังคมมุ่งพัฒนาด้านวัตถุแต่ด้านจิตใจขาดการสนใจ

- เชื่อมใจความที่ให้เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง ได้แก่คำว่า หรือ , หรือไม่ก็ , ไม่เช่นนั้น , มิฉะนั้นก็ , ไม่…ก็ ฯลฯ

  เช่น  โรงเรียนในเมืองหรือในชนบทต้องการอาจารย์ผู้มีความรู้

7.คำอุทาน

      

     คือ คำที่แสดงอารมณ์ของผู้พูดในขณะที่ตกใจ  ดีใจ  เสียใจ  ประหลาดใจ หรืออาจจะเป็นคำที่ใช้เสริมคำพูด แบ่งเป็น 2 ชนิด คือ

- คำอุทานบอกอาการคือ เช่น แสดงอาการร้องเรียกหรือบอกให้รู้ตัว   ได้แก่  แน่ะ!,นี่แน่ะ!,เฮ้!,เฮ้อ!

- คำอุทานเสริมบท แบ่งเป็น 2 ประเภท  คือ คำที่กล่าวเสริมขึ้นเพื่อให้คล้องจอง หรือมีความหมายในการพูดดีขึ้น เช่น หนังสือหนังหา

หน้าที่ของคำอุทาน

- ทำหน้าที่แสดงความรู้สึกของผู้พูด

  เช่น    ตายจริง!  ฉันลืมเอากระเป๋าสตางค์มา

- ทำหน้าที่เพิ่มน้ำหนักของคำ  ซึ่งได้แก่คำอุทานเสริมบท

  เช่น    ทำเสร็จเสียทีจะได้หมดเรื่องหมดราวกันไป